Sakrament Namaszczenia Chorych

Kodeks Prawa Kanonicznego  o namaszczeniu chorych

(wybrane fragmenty)

Kan. 999 – Oprócz biskupa, olej używany w namaszczeniu chorych mogą poświęcać:

1° ci, którzy są prawnie zrównani z biskupem diecezjalnym.

2° w razie konieczności każdy prezbiter, jednak tylko w czasie sprawowania sakramentu.

Kan. 1000 – § 1. Namaszczenia powinny być dokładnie dokonane przy zastosowaniu słów, porządku oraz sposobu przepisanego w księgach liturgicznych. W wypadku wszakże konieczności wystarcza jedno namaszczenie na czole lub nawet na innej części ciała i wypowiedzenie całej formuły.

• 2. Namaszczeń powinien dokonywać szafarz własną ręką, chyba że poważna racja zaleca zastosowanie narzędzia.

Kan. 1001 – Duszpasterze i bliscy chorego powinni troszczyć się, by chorzy byli umacniani tym sakramentem w odpowiednim czasie.

Kan. 1002 – Wspólne sprawowanie namaszczenia chorych, dla wielu równocześnie chorych, którzy są odpowiednio przygotowani i wewnętrznie usposobieni, może być dokonywane według przepisów biskupa diecezjalnego.

Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych:

• zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła,
• umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości,
• przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty,
• powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu,
• przygotowanie na przejście do życia wiecznego.
• Szczególnej pomocy Bożej potrzebuje człowiek w czasie ciężkiej choroby, a zwłaszcza w niebezpieczeństwie śmierci.

Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła,

by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana.

A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie,

a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone …

(Jk 5, 14-15)

W domu osoby chorej  należy przygotować:

– stół nakryty białym obrusem,

– krzyż i dwie zapalone świece,

– w modlitwie przy chorym uczestniczą wszyscy obecni wtedy w domu.