Sakrament Namaszczenia Chorych
Kodeks Prawa Kanonicznego o namaszczeniu chorych
(wybrane fragmenty)
Kan. 999 – Oprócz biskupa, olej używany w namaszczeniu chorych mogą poświęcać:
1° ci, którzy są prawnie zrównani z biskupem diecezjalnym.
2° w razie konieczności każdy prezbiter, jednak tylko w czasie sprawowania sakramentu.
Kan. 1000 – § 1. Namaszczenia powinny być dokładnie dokonane przy zastosowaniu słów, porządku oraz sposobu przepisanego w księgach liturgicznych. W wypadku wszakże konieczności wystarcza jedno namaszczenie na czole lub nawet na innej części ciała i wypowiedzenie całej formuły.
- 2. Namaszczeń powinien dokonywać szafarz własną ręką, chyba że poważna racja zaleca zastosowanie narzędzia.
Kan. 1001 – Duszpasterze i bliscy chorego powinni troszczyć się, by chorzy byli umacniani tym sakramentem w odpowiednim czasie.
Kan. 1002 – Wspólne sprawowanie namaszczenia chorych, dla wielu równocześnie chorych, którzy są odpowiednio przygotowani i wewnętrznie usposobieni, może być dokonywane według przepisów biskupa diecezjalnego.
Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła,
- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości,
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty,
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu,
- przygotowanie na przejście do życia wiecznego.
- Szczególnej pomocy Bożej potrzebuje człowiek w czasie ciężkiej choroby, a zwłaszcza w niebezpieczeństwie śmierci.
Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła,
by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana.
A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie,
a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone …
(Jk 5, 14-15)
W domu osoby chorej należy przygotować:
– stół nakryty białym obrusem,
– krzyż i dwie zapalone świece,
– w modlitwie przy chorym uczestniczą wszyscy obecni wtedy w domu.